Η σκηνή είχε μετατραπεί σε ένα μικρό θερμοκήπιο και ξύπνησα μέσα στον ιδρώτα. Απο μακριά ακουγόταν το 99 luftballons της Nena. Με μια δεύτερη και καλύτερη ματιά κατάλαβα οτι η σκηνή που πέρασα τη νύχτα δεν ήταν η δικιά μου. Πήρα το χρόνο μου και οταν βεβαιώθηκα οτι είχα τον έλεγχο ξεκίνησα για τον έξω κόσμο. Ο ήλιος με τύφλωσε στην έξοδο αλλά κρατήθηκα στο ύψος μου. Δύο σκηνές αργότερα βρήκα τη δικιά μου. Άλλαξα γρήγορα και πήγα στη καντίνα να βρω το Μιχάλη ο οποίος καθόταν με τα κορίτσια Πήρα μια μπύρα πρώτα και μετά πλησίασα τη παρέα τους.
"Καλημέρα..."
"Πως είναι το κεφάλι σου;", ρώτησε πρώτη η Μαρία.
"Χάλια, αλλά η μπύρα θα βοηθήσει. Συγγνώμη για χθες."
"Δε πειράζει."
"Θες κάτι να φας;", συμπλήρωσε ο Μιχάλης.
"Όχι ακόμα. Ίσως αργότερα..."
Μέχρι να τελειώσω τη μπύρα μου τα κορίτσια είχαν φύγει και έμεινα μόνος με το Μιχάλη.
"Λοιπόν;"
"Τι;"
"Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Θα πάμε Φολέγανδρο;"
"Πιστεύεις οτι έχουμε ελπίδες να τη βρούμε;"
"Αν όντως είναι εκεί, τότε ναι."
"Δεν ήθελα να γυρίσω στη Φολέγανδρο υπό τέτοιες συνθήκες..."
"Δε πειράζει. Τώρα θα πάμε."
"Έχεις δει δρομολόγια;"
"Πότε να προλάβω ρε μαλάκα; Ρωτάμε το Νίκο και βλέπουμε. Το μόνο σίγουρο είναι οτι σήμερα θα μείνουμε εδώ"
"Με τη Μαρία μίλησες;"
"Δεν έγινε τίποτα, ήσουν πολύ χάλια για να κάνεις κάτι. Άλλα ήταν απο δίπλα σου και σε πρόσεχε."
"Είναι καλή κοπέλα..."
"Σε ένα παράλληλο σύμπαν όλα θα είναι πιο εύκολα για εσάς τους δύο."
"Μήπως είναι μαλακία όλο αυτό; Που τρέχω πίσω απο την Αλίκη σαν χαμένος;"
"Φυσιολογικό δε το λες, αλλά απο το να μου ζαλίζεις τ' αρχίδια με το τι θα γινότανε, καλύτερα έτσι."
"Καλύτερα έτσι.."
Τα κορίτσια γύρισαν απο το μπάνιο και κάτσανε μαζί μας αφού παρήγγειλαν μερικά ούζα. Καθώς κάθισαν το τραπέζι γέμισε με μυρωδιές απο ήλιο, θάλασσα και αντηλιακό. Πίναμε μέχρι αργά το απόγευμα όταν αποφασίσαμε να το διαλύσουμε. Εκεί ήταν που λίγο πριν φύγει η Μαρία μου έπιασε το χέρι και μου είπε:
"Δώσε μου μισή ώρα και έλα μετά απο τη σκηνή να μείνουμε λίγο μόνοι μας."
"Είσαι σίγουρη;"
"Σκάσε. Θα τα πούμε σε λίγο." και έφυγε.
Είδα πως ήταν μέσα στη σκηνή και ασυναίσθητα πήγα να χτυπήσω τη πόρτα, μέχρι που κατάλαβα τη μαλακία μου και σταμάτησα.
"Δε θα σε φάω έλα μέσα."
Άνοιξα το φερμουάρ και μπήκα.
Δε πρόλαβα να κάτσω και άρχισε να με φιλάει. Ανάμεσα στα φιλιά και στα χαμόγελα της μου είπε,
"απο τη στιγμή που σε είδα ήθελα να το κάνω αυτό."
Με ξάπλωσε και ανέβηκε πάνω μου. Συνέχισε να με φιλάει αλλά το μυαλό μου ήταν αλλού μέχρι που σταμάτησε.
"Έπαθες τίποτα;"
"Ξέρεις κάτι;"
"Άσε με να μαντέψω, δε φταίω εγώ αλλά εσύ;"
"Κανένας δε φταίει. Απλά δεν έχουμε το κατάλληλο timing, που λένε και στο χωριό μου."
"Μοντέρνο το χωριό σου...", είπε και ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος μου.
"Σε θέλω.", ψιθύρισε.
Και μείναμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου μέχρι το επόμενο πρωί χωρίς σκέψη για το αύριο.
"Τηλέφωνα αλλάξατε;"
"Όχι."
"Τι παραπάνω θες για να καταλάβεις οτι ενδιαφέρεται;"
"Αυτό το κατάλαβα, αλλά όλα στην ώρα τους. Τουλάχιστον όχι τώρα."
"Και όταν έρθει η ώρα που θα τη βρεις ρε έξυπνε;"
"Μέχρι τότε έχουμε."
"Έχε χάρη που φτάνουμε."
Και κοίταξα τη Φολέγανδρο.
Ακόμα ωραία.
Με περισσότερο κόσμο απ' οτι την είχα αφήσει το '02.
Περισσότερο ήλιο.
Περισσότερα κτίσματα στο Καραβοστάση.
Αλλά ο Μανώλης εκεί.
Στο "σύρμα".
Με τα ούζα και τις ποικιλίες να περιμένουν.
Με την Αλίκη κάπου στο νησί.
Και το Σιδηρόπουλο να τραγουδάει το Voodoo Child καθώς πατάμε το πόδι μας στο νησί.
"Καλημέρα..."
"Πως είναι το κεφάλι σου;", ρώτησε πρώτη η Μαρία.
"Χάλια, αλλά η μπύρα θα βοηθήσει. Συγγνώμη για χθες."
"Δε πειράζει."
"Θες κάτι να φας;", συμπλήρωσε ο Μιχάλης.
"Όχι ακόμα. Ίσως αργότερα..."
Μέχρι να τελειώσω τη μπύρα μου τα κορίτσια είχαν φύγει και έμεινα μόνος με το Μιχάλη.
"Λοιπόν;"
"Τι;"
"Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Θα πάμε Φολέγανδρο;"
"Πιστεύεις οτι έχουμε ελπίδες να τη βρούμε;"
"Αν όντως είναι εκεί, τότε ναι."
"Δεν ήθελα να γυρίσω στη Φολέγανδρο υπό τέτοιες συνθήκες..."
"Δε πειράζει. Τώρα θα πάμε."
"Έχεις δει δρομολόγια;"
"Πότε να προλάβω ρε μαλάκα; Ρωτάμε το Νίκο και βλέπουμε. Το μόνο σίγουρο είναι οτι σήμερα θα μείνουμε εδώ"
"Με τη Μαρία μίλησες;"
"Δεν έγινε τίποτα, ήσουν πολύ χάλια για να κάνεις κάτι. Άλλα ήταν απο δίπλα σου και σε πρόσεχε."
"Είναι καλή κοπέλα..."
"Σε ένα παράλληλο σύμπαν όλα θα είναι πιο εύκολα για εσάς τους δύο."
"Μήπως είναι μαλακία όλο αυτό; Που τρέχω πίσω απο την Αλίκη σαν χαμένος;"
"Φυσιολογικό δε το λες, αλλά απο το να μου ζαλίζεις τ' αρχίδια με το τι θα γινότανε, καλύτερα έτσι."
"Καλύτερα έτσι.."
Τα κορίτσια γύρισαν απο το μπάνιο και κάτσανε μαζί μας αφού παρήγγειλαν μερικά ούζα. Καθώς κάθισαν το τραπέζι γέμισε με μυρωδιές απο ήλιο, θάλασσα και αντηλιακό. Πίναμε μέχρι αργά το απόγευμα όταν αποφασίσαμε να το διαλύσουμε. Εκεί ήταν που λίγο πριν φύγει η Μαρία μου έπιασε το χέρι και μου είπε:
"Δώσε μου μισή ώρα και έλα μετά απο τη σκηνή να μείνουμε λίγο μόνοι μας."
"Είσαι σίγουρη;"
"Σκάσε. Θα τα πούμε σε λίγο." και έφυγε.
Είδα πως ήταν μέσα στη σκηνή και ασυναίσθητα πήγα να χτυπήσω τη πόρτα, μέχρι που κατάλαβα τη μαλακία μου και σταμάτησα.
"Δε θα σε φάω έλα μέσα."
Άνοιξα το φερμουάρ και μπήκα.
Δε πρόλαβα να κάτσω και άρχισε να με φιλάει. Ανάμεσα στα φιλιά και στα χαμόγελα της μου είπε,
"απο τη στιγμή που σε είδα ήθελα να το κάνω αυτό."
Με ξάπλωσε και ανέβηκε πάνω μου. Συνέχισε να με φιλάει αλλά το μυαλό μου ήταν αλλού μέχρι που σταμάτησε.
"Έπαθες τίποτα;"
"Ξέρεις κάτι;"
"Άσε με να μαντέψω, δε φταίω εγώ αλλά εσύ;"
"Κανένας δε φταίει. Απλά δεν έχουμε το κατάλληλο timing, που λένε και στο χωριό μου."
"Μοντέρνο το χωριό σου...", είπε και ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος μου.
"Σε θέλω.", ψιθύρισε.
Και μείναμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου μέχρι το επόμενο πρωί χωρίς σκέψη για το αύριο.
"Τηλέφωνα αλλάξατε;"
"Όχι."
"Τι παραπάνω θες για να καταλάβεις οτι ενδιαφέρεται;"
"Αυτό το κατάλαβα, αλλά όλα στην ώρα τους. Τουλάχιστον όχι τώρα."
"Και όταν έρθει η ώρα που θα τη βρεις ρε έξυπνε;"
"Μέχρι τότε έχουμε."
"Έχε χάρη που φτάνουμε."
Και κοίταξα τη Φολέγανδρο.
Ακόμα ωραία.
Με περισσότερο κόσμο απ' οτι την είχα αφήσει το '02.
Περισσότερο ήλιο.
Περισσότερα κτίσματα στο Καραβοστάση.
Αλλά ο Μανώλης εκεί.
Στο "σύρμα".
Με τα ούζα και τις ποικιλίες να περιμένουν.
Με την Αλίκη κάπου στο νησί.
Και το Σιδηρόπουλο να τραγουδάει το Voodoo Child καθώς πατάμε το πόδι μας στο νησί.
